ما بــه زیـرعـلــم زهـــرائـیـــم           گــرد و خـاک قـدم زهـرائـیــم

افـتـخــارهـمـۀ مـــا ایــن اسـت           نـــــوکـران عــجـم زهـرائــیـم

سـفره اش تا به قـیامت پهن است            ریـزه خـوار نِعَــم زهــرائـیـــم

نفَـســــش حـکـم مسـیــحـا دارد           زنــده از فـیـض دم زهـرائـیـم

مدح او زمزمه هـای لب ماست           چـون که ما محـتـشم زهـرائیم

ما دو تا چشمه ی کـوثـر داریم           گـریــه کن های غـم زهـرائیـم

بین هیـأت همه احـسـاس کنیــم           در طــواف حـــرم زهـرائـیــم

«الف قــامت» او «دال» شـده           راوی قـــدّ خـــم زهــرائــیـــم

زخـم پهلویش اگر جلوه گر است

همــه اش زیر سر میخ دراست

مـــرد خیــــبر ، سپـرش افـتاده           بیـــن بـسـتـر قمـــرش افتـــاده

چـــه قـدَر فـاطمه بی حال شده           بـــه روی شــانه سرش افـتاده

بـه کجا خیـره شده کـاین گونـه           آتـشـــی بر جــگــرش افـتــاده

خـانــه را می نــگـرد بـا دقّـت           خــانـه ای را کـه درش افـتـاده

عکـس دیـوار و در سوختـه ای           بــاز هــــم در نـظرش افـتـاده

اشـک در دیــدۀ اوحـلــقــه زده           بــــاز یـــــاد پـســـرش افـتـاده

شـجــر طیّـــبـه ی بـــاغ خـــدا           ثلثی از بـرگ و بــرش افتـاده

تـا گـل زخـم گـل یــاس شکفت

مرد خیبر کمرش تا شد و گفت

فــاطــمه! حـال مـرا زار نکـن           غـصّــه را بر سرم آوار نـکن

گفــتـه ای تـا که حـلالت بکـنـم           باشد این گونه تو اصرار نکن

فضّه و زینبت این جـا هـسـتـند           دیگر امــروز غــذا بـار نکـن

زخـم پهلــوی تو سر وا کــرده           این قـدَر جان عـلی کـار نکــن

بـاز هم خـاطره ها زنــده شــده           هی نظر بر نوک مسمـار نکن

لااقــــل پیش دو چـشــم حسنت           تکـیـه بر قـامت دیـــوار نکـن

ایــن قــدر آه نکش پیش حسین           گـریه بر دسـت عـلـمـدار نکن

جــمله ی « آه غـریب مــادر»           را  دگـر این همه تکـرار نکن

این قدرروضه ی گودال نخوان

ایـن قــدر از تن پــامال نخوان